مهاجرت؛ یلدا، کریسمس و احساس عدم تعلق

مهاجرت صرفاً جابه‌جایی جغرافیایی نیست، بلکه جابجایی در روان ما هم هست؛ تجربه دوپارگی فرهنگی و گسست در هویت و احساس تعلق. مهاجر در یک فضای «میانی» میان «خودِ آن‌جا و آن‌زمان» که با سرزمین، فرهنگ و زبان مادری پیوند دارد، و «خودِ این‌جا و اکنون» که در تلاش برای سازگاری با جامعه میزبان است، دچار دوپارگی می‌شود. این فضای «میانی» از یک‌سو بستری برای خلق معناهای تازه، شکل‌گیری تعلق‌های نو و بازسازی هویتی ترکیبی فراهم می‌کند؛ و از سوی دیگر، زمینه‌ساز تجربهٔ لایه‌های پیچیده‌ای از فقدان است: دور شدن از شبکهٔ خانوادگی و دوستان، نبود نشانه‌های آشنای فرهنگی و فروریختن تصویر پیشین از خود. مجموعهٔ این فقدان‌ها می‌تواند احساس بیگانگی، «دیگری‌بودن»، عدم تعلق و تنهایی را در مهاجر برانگیزد؛ احساساتی که در زمان‌هایی همچون یلدا و تعطیلات کریسمس ــ که بر محور فضای احساسی و فرهنگی مشترک است ــ تشدید می شود.

در این کارگاه به همراه سپیده چراغی، روانکاو و روان درمانگر پویشی، فارغ التحصیل از دانشگاه لندن، با نگاهی روان‌کاوانه به واکاوی چنین تجربه‌های منحصربه‌فردِ مهاجر می‌پردازیم.